همه چیز و هیچ چیز

چرا ترانه های خارجی؟!
واقعا جالب است که بدانیم دیگران ، آن هایی که زبان دیگری دارند چگونه احساسات خود را بیان می کنند.
بدون دانستن یک زبان بندرت می شود به اوج احساسات نهفته در اشعار و آثار نوشتاری آن زبان پی برد. یعنی گرچه ترجمه و مترجم می تواند راهی برای فهمیدن احساسات دیگر زبان ها باز کند اما به سختی می تواند اصل احساس نویسنده را منتقل کند. می دانیم که در ترجمه های غیر ادبی مثل خبری و علمی اینگونه نیست و مفاهیم خبری و علمی با ترجمه خیلی کمتر از متون ادبی خدشه دار می شود. پس مسلما مترجمین ادبیات داستانی و غنایی مسولیت خطیر تری دارند. باز در حوزه ی آثار ادبی مهمترین بخش ترجمه اشعار است زیرا مثلا یک رمان جنایی چندان جایی برای بروز احساسات اشخاص ندارد اما مسلما ترجمه شعر و ترانه که اصولا نقشی جز بیان عواطف و احساسات افراد ندارد کاری بس خطیر و دشوار است.

چرا ترانه های قدیمی؟!
احساس لابلای چرخ دنده های علم و تکنولوژی له شده است و هرچه این قطار سریع السیر بیشتر می تازد قربانیان عاطفی بیشتری می گیرد. وقتی ساز های ساده ، حنجره و روح خواننده ، جای خود را به سازهای فوق مدرن وافکت های پیچیده ی کامپیوتری دهد؛ و وقتی تمام هدف و مقصود خواننده فروش آلبوم شود دیگر باید با احساس و نوای دلنشین موسیقی و تاثیر گذاری ترانه ها خداحافظی کرد . ضرب المثل معروف "سخن کز دل برآید لاجرم بر دل نشیند" همیشه متذکر می شود که نواهای دلنشین قدیمی از حنجره ها و سینه هایی سوخته بیرون می آمد که همراه با صدای طبیعی خواننده و احساسات واقعی و ژرف او دنیایی از معنا را منتقل می کرد.

البته این امر هرگز به این معنی نیست که هیچ موسیقی الکترونیکی بار احساسی و معنایی ندارد. طرف صحبت با خواننده هایی است که بدون داشتن احساس ، استعداد و صدا ؛ و فقط با صرف پول های هنگفت و کرایه ی استدیو های فوق مدرن در پی جذب مخاطب هستند.
بعنوان مثال با اینکه می دانیم یکی از ساز های مهم سبک متال گیتار الکترونیک است ، بعضی از شعر ها و آهنگ های سبک متال (صرفنظر از تایید محتوا!) واقعا تاثیر گذار و عالی ساخته شده اند. پس الزامی بر بد بودن تمامی سازهای جدید نیست بلکه این خواننده است که تعیین می کند کارش چقدر تاثیر گذار باشد.